இந்தக் குறளில் வள்ளுவர் மூன்று காட்சிகளைக் காட்டுகிறார் 1) தெய்வம் தொழாஅள் 2) கொழுநன் தொழுதெழுவாள் 3) பெய் எனப் பெய்யும் மழை. இந்த மூன்று காட்சிகளையும் தனித்தனியாக உள்வாங்கிக் கொண்டு, பிறகு இணைத்துப் பார்த்தால் இந்தக் குறளின் நுட்பமும் ஆழமும் தெளிவாகத் தெரியும்.

1) பண்டைய தமிழ் முறையில் ஒவ்வொரு குடும்பத்திலும் அந்தக் குடும்பத்தை உயர்த்துவதற்குப் பாடுபட்ட மூத்தோர்களைத் தெய்வமாக நடுகல் நட்டு, வழிபட்டு வந்தார்கள். எனவே ஒவ்வொரு குடும்பத்திற்கும் ஒரு தெய்வம் இருந்தது. திருமணத்திற்கு முன்பு ஆணும் பெண்ணும் அவரவர்களுக்குரிய குடும்ப தெய்வத்தை வழிபட்டுத், தங்கள் வாழ்க்கையைச் செப்பனிட்டுக் கொண்டார்கள். திருமணத்திற்குப் பிறகு மனைவியும், கணவனும் தங்களுடைய குடும்ப தெய்வத்தை வணங்க வேண்டியது இல்லை. (தெய்வம் தொழாஅள்) (தொழான் என்றும் கொள்ளலாம்)

2) வாழ்க்கையில் எழுகிற ஒவ்வொரு நிலையிலும் மனைவி கணவனைத் தொழுது அந்தச் செயலைத் தொடங்க வேண்டும். மனைவி தொழும் பொழுது கணவனும் அன்போடு தொழுவான். அதுதான் இல்வாழ்க்கையின் பகிர் உணர்வு. (கொழுநன் தொழுதெழுவாள்)

3) பெய் எனப் பெய்யும் மழை - மழை என்பது அன்பின் குறியீடாகக் காட்டப்பட்டுள்ளது. எனவே மனைவி பெய் என்றால் கணவன் தன் அன்பைப் பொழியத் தொடங்குவான். அதுபோலவே கணவன் பெய் என்றால் மனைவி அன்பு மழையைப் பொழிவாள். இதுவே இல்வாழ்க்கையின் நிறைவு. அன்புப் பகிர்தல் நெஞ்சமெலாம் நிறைந்து நிற்கும்.

ஒரு பெண்ணும் ஆணும் இல்லறத்துள் நுழையும் பொழுது, இருவரும் ஒருவருக்கு ஒருவர் அன்போடு கலந்துபேசி, அறிந்து கொண்டு, இன்புற்று வாழ்ந்து, இயலுகிற அறச்செயல்கள் செய்து - நல்வாழ்வு வாழவேண்டும் என்பதே வள்ளுவம் காட்டுகிற இல்வாழ்வு முறை ஆகும். இதன்வழி ஒருவரோடு ஒருவர் இணக்கமாக, அன்போடு வணங்கி வாழ்வதே இல்வாழ்க்கை என்றாகிறது.

இல்வாழ்வில் எழும் நிகழ்வுகளிலெல்லாம் மனைவி தொழும் இயல்புடையவளாக இருந்தால், கணவனும் தொழும் இயல்புடையவனாக ஆகி விடுவான். நினைத்த நொடியில் இருவருக்கும் இடையில் அன்பு மழை பொழியும். எழும் நிகழ்வுகளெல்லாம் இனிமையாகும். இதுவே செம்புலப்பெயல் நீர் போல் கலந்த வாழ்வு.