சுவை என்பது வாயால் மட்டுமே உணரப்படுவது, காதால் சுவைத்து உணர வேண்டும் என்று திருவள்ளுவர் இந்தக் குறளில் குறிப்பிடுகிறார்.

குறள் எண் 27 இல் சுவை ஒளி ஊறு ஓசை நாற்றம் என்று ஐந்தின் வகை தெரிந்தவனிடமே உலகம் உள்ளது என்கிறார். எனவே ஐந்து உணர்வுகளையும் சரியாக உணர்ந்தவர்தான் திருவள்ளுவர். குறள் எண் 412 இல் செவிக்குணவு இல்லாத போழ்து என்கிறார், அப்படி என்றால் செவியால் உணவை உண்ண இயலுமா ? இந்தக்குறளில் செவியின் சுவையுணரா என்று குறிப்பிடுகிறார். அப்படி என்றால் அவர் நினைப்பது என்ன ?

வாயால் சுவைத்து உண்ணப்படுகிற உணவு, உடலின் உணவு மண்டலத்தில் செரிக்கப்பட்டு, உள்வாங்கப்பட்டு, உடலோடு ஒன்றிணைந்து, உடலின் பகுதிப் பொருளாக மாறி, உடலின் உயிர்துடிப்பிற்கு அடித்தளம் அமைப்பது போல, காதில் வழியாக நுழைகிற சொற்களும், விருப்பமுடன் சுவைத்து உள்வாங்கப்பட்டு, அதன் நுண் பொருள்கள் உணரப்பட்டு, அதன் வழியிலமைந்த உயர்ந்த வாழ்வு முறைக்கான அடித்தளம் அமைத்து வாழ வேண்டும் என்பதுதான் அவரது விருப்பம். காதின் வழியாக வேண்டாதவை நுழைந்தாலும், எப்படி உணவில் உள்ள வேண்டாதவை கழிவாக நீக்கப்படுகிறதோ அவ்வாறு வேண்டாதவை தவிர்க்கப்பட வேண்டும் என்றும் நுட்பம் காட்டுகிறார்.

ஒரு காதில் வாங்கி மறுகாதில் விடுகிற தன்மையும், விலங்குகள் போல வாயால் சுவைத்து உண்டுமே வாழ்கிற மக்கள் கூட்டத்தைக் கண்டு அவருக்கு வெறுப்பு ஏற்படுகிறது. எனவே தான் அவ்வகை மாக்கள் இறந்தாலும், வாழ்ந்தாலும் என்ன வேறுபாடு உள்ளது என்று கடிந்து கூறுகிறார்.

கற்றலில் கேட்டலே நன்று என்பதும் இதன் அடிப்படையிலமைந்ததே. எழுத்து அறிந்தவனால் மட்டுமே படிக்க இயலும். எழுத்தறியாமல் இருக்கும் இந்த மக்கள் கூட்டம் காதால் கேட்டாலே போதும். மேலெழலாம். அதனால் தான் கேட்டல் சுவையை முதன்மைப்படுத்தி அதன்வழி நுட்பமாக உள்வாங்க வழி அமைக்கிறார்.

வாயின் சுவையை முதன்மைப்படுத்தி வாழ்ந்ததால் மிகப் பெரிய ரோமப் பேரரசே அழிந்ததாக வரலாறு சுட்டுகிறது. எனவே மாந்தன் காலம் கடந்து நிற்க வேண்டும் என்கிற விருப்புமிகுதியால், வாயின் சுவையை மட்டுமே உணர்ந்து கிடப்பபோரை மாக்கள், விலங்குகள் என்று இடித்து உரைக்கிறார்.