புதுப் பெண்ணான தன் மகளின் தலையில் ஒரு மல்லிகைச் சரத்தைச் சூடிக்கொண்டே அம்மா விம்மினாள். "அய்யய்யே.. அம்மா அழாத" இந்த அளவுக்குப் பயப்படுகிறதுக்கு இதில என்ன இருக்கு?

அம்மாவின் இதயத்தில் அம்புகள் பாய்ந்து நினைவுகளாய் ஏறின. இருபது வருடங்களுக்கு முன்பு, தன்னை சாந்தி முகூர்த்தத்திற்கு அனுப்புவதற்கு முன்பு, தன்னுடைய அம்மா சொன்ன அதே வார்த்தைகள். அன்று அவள் கைவிரல்களைக் கடித்து நாணத்தால் முகம் கவிழ்த்தி நின்று கண்ணீரொழுக்கினாள். அம்மாவின் கண்களும் கலங்கியிருந்தன. தான் ஒரு புதிய வாழ்க்கையில் அடியெடுத்து வைப்பதை நினைத்தாயிருக்கும். காலம் எவ்வளவு வேகமாகக் கடந்து விடுகிறது?

விறைத்துக் கொண்டிருக்கும் சீதையின் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டு அம்மா சாந்தி முகூர்த்த அறைக்கு நடந்தாள். இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு அந்த அறைக்குள் நுழையும்போது வாசலில் தன் கால்கள் இடறியது நினைவுக்கு வந்தது. திறந்து கிடந்த அந்த வாசலைக் கடக்கும்போது தன்னுடைய இதயம் அதிவேகத்தில் துடித்தது. நரம்புகளினூடே இரத்தம் கொதித்தேறுவதுபோல் தோன்றியது. அந்த அறையின் கட்டிலின் ஒருபுறத்தில் சீதையின் அப்பா உட்கார்ந்திருந்தார். அம்மா தன்னை அங்கே விட்டு விட்டுத் திரும்பிப் போனாள். அவருடைய முகத்தில் வெட்கம் நிறைந்த வியர்வைத் துளிகள். ஒரு மந்தகாசத்தோடு அரும்பியிருந்தன.

அவளுக்குத் தலை சுற்றியது. தலையில் சூடியிருந்த மல்லிகைச் சரம் தரையில் விழுந்தது.

சீதையின் கால் இடறியது. வாசல் கதவை எட்டியபோது அவளுடைய கன்னங்களில் ஒரு துடிப்புப் படருவதை அம்மா கண்டிருந்தாள். வெள்ளயைான பட்டுவேட்டி கட்டியிருந்த அந்த இளைஞன் மெலலச் சிரித்தான். முகம் கவிழ்த்தி நின்ற சீதையை அவனும்கூட தனித்தாக்கி விட்டுச் சென்று வாசல்க் கதவை அடைக்கும்போது அம்மாவின் இதயம் படபடத்துக் கொண்டிருந்தது. அவர்கள் அந்தக் கதவின்மேல் காதை வைத்துக் கூர்ந்து கேட்டனர். ஏதோ ஒன்று தரையில் விழுகின்ற சப்தம். ஆமாம். சிதையின் மல்லிகைச்சரம்.

இருபது வருடங்களுக்கு முன்பு நடந்த சம்பவங்கள் அம்மாவின் மனதில் வழிந்து வழிந்து ஓடுவதாயிருந்தன. சிந்தனைகளில் மூழ்கியவளாய் அவள் அவளுடைய அறைக்குள் சென்றாள்.

மேற்கிலிருந்து கடலின் கர்ஜனை ஆவேசத்தோடு முழங்கியது. அம்மா தன்னுடைய சாந்தி முகூர்த்த இரவை நினைவில் கொண்டு வந்தாள். அன்று அவள் தனிமையளாகி நின்றிருந்தபோது கணவன் வெட்கத்தில் சிவந்திருந்த தன்னுடைய முகத்தைப் பிடித்துயர்த்திக் கொண்டு கேட்டார்.

"அம்மணி".

அவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் நோக்கினர். அன்பு தழும்பும் அந்தக் கண்கள் தன்னுடைய இதயத்தில் நுழைந்து துளையிட்டன. ஏதாவது பேசினால் பரவாயில்லை என்பது போல் தோன்றியது. உதடுகள் உலர்ந்தன. ஆனால் சப்தம் ஒன்றுமில்லை. அவருடைய கைகளில் நானமர்ந்தேன்.

கட்டுக்கடங்காத உணர்ச்சி வேகத்தால் தழும்பிய குரலோடும் பெருமூச்சோடும் அவர் "அம்மிணி...என் அம்மிணி" . என்னுடைய நெற்றி வியர்த்திருந்தது.

அந்தப் பழைய நாடகத்தில் அம்மா மீண்டும் பங்கேற்கின்றாள். அவருடைய நெற்றியில் வியர்வைத் துளிகள் அரும்பியிருந்தன. அந்த அறையின் கூரிருட்டில் இறந்துபோன தன்னுடைய கணவனை அவளுக்குப் பார்க்க முடிந்தது. அன்றைக்கு அவர் இருந்த கல்யாண கோலத்தில்.

அவளை அந்த ஜன்னலின் மேல் அமர்த்திக் கொண்டு, அவர் கேட்கின்றார் "அம்மிணிக்குப் பாடத் தெரியுமா?"

"..ம்..."

" எனக்காக ஒரு சின்னப் பாட்டு பாடு"

தன்னுடைய கையை எடுத்து அவர் மடியில் வைத்துக் கொண்டார். கடலில் அலைகள் ஓசையிட்டுக் கொண்டிருந்தன. அவள் மெல்லிய குரலில் பாடத் தொடங்கினாள்.

"காதோடுதான்.... நான் பாடுவேன்"

அம்மாவின் சப்தம் மெல்ல உயர்ந்தது. நினைவிழந்தவளாய் அவள் அந்த பழைய பாட்டைப் பாடிக் கொண்டிருந்தாள்.

அடுத்த அறையின் ஜன்னல் வழியே சீதையின் இனிய குரல் பாடலாய்ப் பறந்து வந்தது.

"வளர்ந்தாலும் நான் இன்னும் சிறு பிள்ளைதான்"

அம்மாவின் பாட்டு நின்றது.

"அழகே" ஆராதனை பொங்கி வழிந்த ஒரு ஸ்வரத்தில் அன்று கணவன் அழைத்தார். தன்னுடைய தலைப் பின்னல்கள் அவிழ்ந்தன. தளர்ந்த உடல் அவருடைய மார்பில் சாய்ந்தது. ஒரு கன்னுக்குட்டியை எடுப்பதுபோல் தன்னை வாரியெடுத்து அவர் தன்னை மெத்தைமேல் கிடத்தினார். அந்த மெத்தையின் மேல் மயக்கத்தை வரவழைக்கும் ஒருவித மணம் உயர்ந்தது. அவருடைய பெருமூச்சும் உயர்ந்தது.

"எனக்கு உன்னைப் பிடிச்சிருக்கு" அவருடைய கண்கள் மூடின.

அறியாமல் உதடுகள் அசைந்தன. "எனக்கும் உங்களை"

இறுக்கமாகக் கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டு அன்று அவர்கள் உறங்கினர். இறந்துபோன கணவனின் முகம் தன் முகத்தோடு முகமாய் அவளால் காண முடிந்தது. அவருடைய மூச்சுக்காற்று தன்னுடைய கன்னங்களில் பரவுவதாய்த் தோன்றியது. ஆனந்த லஹரியில் மூழ்கிக் கிடந்த அம்மாவை ஜன்னல் வழிவந்த இளந்தென்றல் நனவுலகிற்குக் கொண்டு வந்தது.

அதிகாலையில் களைந்துபோன முடியோடும், சோர்ந்துபோன கண்களோடும், உலைந்துபோன உடுப்புகளைச் சரியாக்கியபடியும் சீதை அம்மாவின் அறைக்கு வந்தாள். அம்மாவின் முடி அவிழ்ந்திருந்தது. முகத்தில் சோர்வு. அம்மா சேலையை நேராக்கிக் கொண்டு சிரித்தாள். ஒரு புதுப்பெண்ணின் மோகனப் புன்சிரிப்பு.

நன்றி : திசையெட்டும் மொழிபெயர்ப்புக் காலாண்டிதழ் - அக் 2004