தமிழ் ஒரு செம்மொழி என்ற தகுநிலை பற்றிய ளரு விளக்கவுரை வழங்க வேண்டுமென்று பேராசிரியர் மறைமலை அவர்கள் (மாநிலக் கல்லூரி, சென்னை) கேட்டுக் கொண்டதற்கிணங்க, அவருடைய வேண்டுகோளைப் பெருமகிழ்ச்சியுடன் ஏற்று இதனை எழுதுகிறேன்.

1975 ஆம் ஆண்டு முதல் பெர்க்ளி கலிபோர்னியா பல்கலைக் கழகத்தில் நான் ஒரு பேராசிரியராக உள்ளேன். தற்சமயம் அங்குத் தமிழ்த்துறைத் தலைவன். 1970 ஆம் ஆண்டு ஃகார்வர்டு பல்கலைக்கழகத்தில் வடமொழிப் (சமசகிதிதப்) பட்டம் பெற்றேன். எனது முதல் அனுபவம் 1969 இல் மேடிசன், விஸ்சான்சின் பல்கலைக்கழகத்தில் வடமொழிப் பேராசிரியர் வேலை ஏற்றது. தமிழ், வடமொழி தவிர இலத்தீன், கிரேக்கச் செம்மொழிகளை அறிந்து, அவற்றின் மூலம் அந்த இலக்கியங்களையும். மொழி ஒப்பியல் ஆய்வு நூல்களையும் விரிவாகப் படித்துள்ளேன். அவற்றுடன் உருசியன், செர்மன், ஃபிரென்சு ஆகியதற்கால ஐரோப்பிய மொழிகளிலும் நல்ல பரிச்சயம் உண்டு. அம்மொழி இலக்கியங்களையும விரிவாகக் கற்றுள்ளேன். இவை தவிர இந்திய இலக்கியங்களில், தமிழ், மலையாள நூல்களை அம்மொழிகள் வாயிலாகவும், பிறமொழி நூல்களை ஆங்கில மொழியாக்கங்களின் வழியும் படித்துள்ளேன். தெலுங்கு மொழியின் தலையாய அறிஞர்களுள் ஒருவரான திரு.வி.நாராயணராவ் அவர்களுடன் நெடிது உரையாடப்பெற்ற வாய்ப்புகள் வழி அம்மொழியின் பாரம்பரியத்தையும் நன்கு அறிவேன். இந்தியமொழி இலக்கியச் செழிப்பை அறிந்துணரும் வாய்ப்பும் பெற்றேன். துளசி, கபீர், மகாதேவ வர்மா நூல்களையும் ஆழமாகப் பயின்றுள்ளேன்.

நான் இவற்றையெல்லாம் இங்குச் சொல்வது, என் அறிவாற்றலை வெளிப்படுத்தும் நோக்கத்தில் அன்று. ஒரு இலக்கியத்தின் செம்மொழிப் பாங்கைச் சீர்தூக்கும் தகுதி எனக்கு உண்டு என்பதைத் தெளிவுபடுத்த மட்டுமே. எவ்வகையான அளவைக் கோட்பாடுகளைத் தேர்ந்து நோக்கினாலும், மேலான உலக பாரம்பரியங்கள், செம்மொழி இலக்கியங்களைக் கொண்ட மொழிகளில், நிச்சயமாகத் தமிழ் ஒரு சிறப்பான இடம் பெற்றுள்ளது என்பதை எந்தத் தயக்கமுமின்றி உறுதியாகச் சொல்ல முடியும்.

இதற்கான காரணங்கள் பல. அவற்றை ஒவ்வொன்றாகப் பார்ப்போம். முதலாவதாக, தமிழ் மிகத் தொன்மையான மொழி. பிற இந்திய மொழிகளின் கற்கால இலக்கியங்களைவிடத் தமிழ் ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு மேல் காலத்தால் முற்பட்டது. தமிழின் பழமையான நூலான தொல்காப்பியத்தின் பகுதிகள், பழைய கல்வெட்டுகளையும், செப்பேடுகளையும் வைத்து நோக்கும்போது, கி.மு.200 ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்டதாகத் தெரிகிறது. பழந்தமிழின் பெருமை போற்றும் சங்ககாலத் தனிப்பாடல் திரட்டுகள். பத்துப்பாட்டு போன்றவை கி.பி. முதல் இரண்டு நூற்றாண்டுகளைச் சேர்ந்தவை. அவை இந்தியாவில் முதல் முதலான, சமயங்களுக்கு அப்பாற்பட்ட, உலகியல் வாழ்வு தழுவிய சிறப்புடைய பாடல் தொகுதிகளாகும்.

இரண்டாவதாக, இந்திய மண்ணில் மணம் கமழும் இலக்கியப் பாரம்பரியமாக, வடமொழித் தொடர்பில்லாது தோன்றிச் செழித்தது தமிழ் மட்டுமேயாகும். வடமொழியின் தாக்கம் தெற்கே பரவி வலுப்பெறுவதற்கு மிக முன்னதாகத் தோன்றியவை தமிழ் இலக்கியங்கள். அவை பண்பில் தரத்தில் வடமொழி, பிற இந்திய மொழி இலக்கியங்களிலிருந்து வேறுபட்டு நிலைக்கின்றன. தனக்கே உரிய செய்யுள் அமைப்பு முறைகள், இலக்கணப் பாரம்பரியம், தமிழ் மண்ணில் தோன்றிய நுண்ணறிவியலின் எழில், தன்னேரில்லாது பரந்து விரிந்த இலக்கியச் செழிப்பும், தனித்தன்மையும் கொண்டது. ஒப்புவமையற்ற இந்தியப் பண்பாட்டு உணர்வுகளைத் தமக்கே உரிய முறையில், தமிழ் இலக்கியங்கள் வெளிக்கொணர்ந்துள்ளன. விரிந்து பரந்த, மிகச் செழிப்பான, நுண்மான் நுழைபுலன் விளைச்சலைக் கொண்ட பெட்டகங்கள் அவை. வடமொழி மற்ற இந்திய மொழிகளில் உள்ளதைவிடப் பெரிதும் மாறுபட்ட, இந்திய அறிவுணர்வை உள்ளடக்கியவை.

மூன்றாவதாக, உலகப் புகழ்பெற்ற சமசுகிருத, கிரேக்க, இலத்தீன், பர்சி, அரபியப் பேரிலக்கியங்களுடன் ஒப்பிடும்போது, தரத்தில் முன்னணியில் நிற்கும் தகுதியுடையவை தமிழிலக்கியங்கள். அவற்றின் நுட்பமும், முழுமையும், திண்மையும், உலகளாவிய பல்நோக்கப் பார்வையும், தமிழை உலகின் சிறந்த பண்பாட்டுப் பாரம்பரியங்கள், இலக்கியங்களின் வரிசையில் அமர்த்தும் தகுதியைத் தந்துள்ளன. (முதன்மையான, முதன்மைக்கு அடுத்த நிலையினரல்லாது பொதுமக்களைப் பற்றியும் விரிவாகப் பேசும் முற்கால இந்திய இலக்கியம் தமிழ் ஒன்றே ) அறம்பாடும் உலகின் முதன்மையான நூல்களில் பொதுவானது திருக்குறள் என்பது யாவரும் அறிந்ததே.

திருக்குறள் தமிழின் இலக்கியப் பாரம்பரியத்தைப் பறைசாற்றத் தோன்றிய பன்முக, பல்வகை - துறை முதன்மை நூல்களில் ஒன்றேயாம். மாந்தர் வாழ்வியலை அகழ்ந்தாய்ந்து அதன் பன்முகத் தோற்றங்களுக்கு ஒளியேற்றியதில் தமிழ் இலக்கியம் ஈடு இணையற்றது.

தமிழ் செம்மொழியாகத் தேர்வு செய்யப்பட்டால், மற்ற இந்திய மொழிகளும் அந்த நிலைக்கு உரிமை கொண்டாடக்கூடும் என்ற அச்சம் நிலவுகிறது. இது தேவையற்ற கவலை. தற்கால இந்திய மொழிகளின் சிறப்பையும் நான் அறிவேன். அவை உலக மொழிகள் பலவற்றுடன் ஒப்பிடும்போது செழிப்பும், ஆக்கத்திறனும் கொண்டவை. அவை ஒவ்வொன்றும் உலகமொழி இலக்கியங்களுக்கு இணையாக இடைக்கால, தற்கால இலக்கியங்களைக் கொண்டவை. ஆனாலும் அவற்றில் எதுவும் செம்மொழியன்று. ஆங்கிலம் போன்ற தற்கால ஐரோப்பிய மொழிகள் (கிரேக்கம் தவிர) ஏற்கனவே இருந்த செம்மொழிகளின் பாரம்பரியத்தைத் தழுவிப் பின்னால் கி.பி. இரணடாயிரத்தாண்டில் வளர்ந்தவை. ஐரோப்பியாவின் செம்மொழியாக உலகமுழுதும் கிரேக்கம் அறியப்பட்டுள்ளது என்றாலும் அதனால் ஃபிரென்சும், ஆங்கிலமும் செம்மொழிகளுக்கான நிலையைக் கோரமுடியாது.

செம்மொழிப் பாரம்பரியத் தகுதிபெற, ஒரு மொழி பல சீர்நிலைக் கோட்பாடுகளுக்குப் பொருநதவேண்டும். அதற்குப் பழந்தொன்மை, வேறொரு பாரம்பரியத்தின் கிளையாக அமையாத தற்சார்பு வளர்ச்சிப் பாரம்பரியம் இவற்றுடன் செல்வச் செழிப்பு மிகுந்த பழம் இலக்கியத் தொகுப்புகளைக் கணிசமான அளவு பெற்றிருக்க வேண்டும். பிற தற்கால இந்திய மொழிகளைப் போலல்லாது தமிழ் மேற்சொன்ன அனைத்துத் தகுதிகளையும் தன்னகத்தே கொண்டது. தமிழ், இலத்தீன் மொழிபோல் மிகமிகப் பழமையானது. அரபு மொழிக்கு மூத்தது. வடமொழி அல்லது வேற்றுமொழித் தாக்கங்கள் இல்லாமல், முழுமையான தன்னிலைத் தோற்றம், வளர்ச்சிப் பாரம்பரியங்களுடையது. அதன் பழம் பெரும் இலக்கியங்கள் சொல்லில் விரிக்கவியலாப் பரப்பும், செல்வச் செழிப்பும் கொண்டவை.