ஏழ்மையை விரட்ட வெளிநாடு போய்க் கொடூர வேலையில் சிக்கும் தமிழர்கள் உயிர் பிழைத்தால் போதுமென ஊர் திரும்பும் பரிதாபச் செய்திகள் உள்ளத்தை உருக்குவதாக உள்ளன.

சிங்கப்பூர் சின்னஞ்சிறிய தீவு. வெறும் 640 சதுர கிலோ மீட்டர் பரப்பளவைக் கொண்டது. மக்கள் தொகையும் நமது சென்னை, காஞ்சிபுரம், திருவள்ளூர் பகுதிகளில் உள்ளதைவிடக் குறைவானதே. மக்கள் வாழ்வதற்கு போக்குவரத்து வசதிகளுக்கு இடப்பற்றாக் குறையைப் போக்க, 22 சதுர கிலோ மீட்டர் கடலைத் தூர்த்துச் சாலைகளை அமைத்திருக்கிறார்கள். அந்த நாட்டைவிட நம் தமிழ்நாட்டில் பல ஆயிரம் வேலை வாய்ப்புகள் இருந்தாலும் நமது இளைஞர்கள் சொந்தமாக இருக்கும் சிறு வீடு, வயலகளை விற்றுவிட்டு நம்பிக்கையோடு விமானம் ஏறுகிறார்கள். சம்பாதிக்கச் சென்ற இவர்கள் இருந்து உடைமைகளையும் இழந்து கடனாளிகளாகத் திரும்புகிறார்கள்.

நான் 1984 இல் முதல் முறையாக சிங்கப்பூர் சென்றபோது, அங்கே வெளிவருகிற தமிழ் முரசு பத்திரிகையின் ஆசிரியரைச் சந்தித்தேன். இருவரும் ஒரு தேநீர் கடைக்குச் சென்றறோம். எனக்கு வெந்நீர் தரச் சொல்லுங்கள் என்று கேட்டேன். உணவு மேசையில் வெந்நீர், பிஸ்கட்டுகள், தேநீர் இருந்தன. அந்த மேசையைக் காட்டி "இதுதான் சிங்கப்பூர்" என்றார், எனக்கு விளங்கவில்லை! பிறகு அவரே சொன்னார்......

சிங்கப்பூரில் குடிப்பதற்குத் தண்ணீர் இல்லை. மலேசியாவிலிருந்து குடிதண்ணீர் வந்து கொண்டிருக்கிறது. இந்தக் கோப்பையில் இருக்கும் தேநீரில் உள்ள பால் டென்மார்க் நாட்டிலிருந்து வந்தது. அதில் உள்ள தேயிலை இலங்கையிலிருந்து வந்தது. அதில் கலக்கும் சர்க்கரை பிஜித் தீவிலிருந்து வந்தது. பிஸ்கட்டுகள் தாய்லாந்திலிருந்து வந்தவை. இவையெல்லாம் வைக்கப்பட்டிருக்கும் பாத்திரங்கள் சீனாவிலிருந்து வந்தவை. இங்கே நாங்கள் ஒரு தேநீர் குடிப்பதற்கு ஆறு நாட்டுக்காரர்கள் பங்களிப்பைச் சேர்க்கவேண்டியிருக்கிறது. ஆனால் தமிழ்நாட்டில் காப்பிக் கொட்டையிலிருந்து கடல் முத்துவரை கிடைக்காத பொருள் இல்லை. எல்லாப் பொருள்களும் அங்கேயே உற்பத்தியாகின்றன. கிடைக்கின்றன. வெளிநாட்டுக்காரர்கள் எவர் தயவும் இல்லாமலேயே நீங்கள் சிறப்பாக வாழமுடியும். சிங்கப்பூர் மண்ணிலே நீங்கள் உழைக்கிற உழைப்பை உங்கள் மண்ணில் உழைத்தால் தமிழ்நாட்டை உலகின் சிறந்த நாடாக உருவாக்கிக் காட்ட முடியும் என்றார்......