சங்க நூல்களைச் சாகாது வழங்கிய உ.வே.சா.

அக்காலத்தில் இருந்த ஏடுகளின் படி கிடைப்பது அரிதாக இருந்தது. உ.வே.சா.பட்ட துன்பங்கள் பல். திருக்குறள் உரையுடன் கூடிய நூல் ஒருவரிடம் இருப்பதை அறிந்து, அதைப் பெறுவதற்குப் பல மைல் நடந்திருக்கிறார். இராமாயணம் ஏழு காண்டங்களும் மாயூரத்தில் ஒரு கடையில் இருந்ததைக் கண்டு உடனே அதன் விலைக்காகும் தொகையைப் பெற்றுவரத் திருவாடுதுறைக்குச் சென்று திரும்பியிருக்கிறார்.

அரிதான ஏடுகளுங்கூட முறையாக அழிக்கப்பட்டு வந்த விதத்தையும் வருத்தத்தோடு குறிப்பிட்டுள்ளார். அவர் பழைய தமிழ்ச் சுவடிகளைத் தேடிச் சென்றபோது, வரகுண பாண்டியன் வைத்திருந்த ஏடுகள் கரிவலம் வந்த நல்லூர் ஆலயத்தில் இருக்கின்றன என்று கேள்வியுற்று வினவியபோது, அறங்காவலர் குழுவைச் சேர்ந்த ஒருவர், "குப்பைக் கூளமாகக் கிடந்த சுவடிகளை நான் பார்த்திருக்கிறேன். அந்தக் கூளங்களை யெல்லாம் என்ன செய்வதென்று யோசித்தார்கள். ஆகம சாத்திரத்தில் சொல்லியிருக்கிறபடி செய்து விட்டார்கள்" என்று கூறினார்.

அதைக் கேட்ட உ.வே.சா -விற்கு ஒன்றும் புரியவில்லையாம். என்ன செய்து விட்டார்கள் - என்று பதட்டத்துடன் கேட்டாராம்.

பழைய ஏடுகளைக் கண்ட கண்ட இடங்களிலே போடக் கூடாதாம். அவற்றை நெய்யில் தோய்த்து. ஹோமம் செய்து விட வேண்டுமாம். இங்கே அப்படித்தான் செய்தார்கள் - என்றார் அவர்.

ஆ - என்று தம்மையும் மறந்து அலறினார் உ.வே.சா. குழி வெட்டி அக்னி வளர்த்து, நெய்யில் தோய்த்து அந்தப் பழைய சுவடிகள் அவ்வளவையும் ஆகுதி செய்து விட்டார்கள். என்றார் அவர். இப்படி எங்காவது ஆகமம் சொல்லுமா? அப்படிச் சொல்லியிருந்தால் அந்த ஆகமத்தை அல்லவா முதலில் ஆகுதி செய்ய வேண்டும் - என்று கோபமாக வந்தது என்று உ.வே.சா. வேதனையை வெளியிடுகின்றார்.

ஆகமத்தின் பெயரால் வளர்ந்த அறியாமை, நெய்க்கு மட்டுமேயன்றித் தமிழுக்கே அழிவை உண்டாக்கியதை இது காட்டும். பழைய சுவடிகள் சிதிலமான நிலையில், அவற்றை புதிய படி எடுத்துக் கொண்டு, பழையனவற்றை ஆகுதி செய்வது வழக்கம். பிற்காலத்து மேதாவிகள், படி செய்வதை மறந்துவிட்டுச் சுவடிகளைத் தீக்கு இரையாக்கும் பாதகச் செயலைச் செய்தார்கள் என்னே பேதமை! இத்தகைய எண்ணத்தால் எவ்வளவு அருமையான சுவடிகள் இந்த உலகத்திலிருந்து மறைந்தன என்றும் அது முதல் என் உள்ளத்தில் அமைதியில்லாமற் போயிற்று. இனி இந்த நாட்டிற்கு விடிவு உண்டா? என்றும் எழுதியுள்ளார்.

மற்றோர் இடத்திற்குச் சுவடி தேடிச் சென்றபோது அவருக்குக் கிடைத்த பதில் இது.

எங்கள் வீட்டில், ஊர்க்காட்டு வாத்தியார் சுவடிகள் வண்டிக் கணக்காக இருந்தன. எல்லாம் பழுது பட்டு ஒடிந்து போய்விட்டன. பயனின்றி இடத்தை அடைத்துக் கொண்டிருந்த அவற்றில் என்ன இருக்கிறதென்று பார்க்கவும் எனக்குத் திறமை இல்லை. அச்சுப் புத்தகங்கள் வந்துவிட்ட இக்காலத்தில் இவற்றைச் சுமந்து கொண்டிருப்பது என்ன பயன் என்றெண்ணினேன். ஆற்றிலே போட்டு விடலாமென்றும், ஆடிப் பதினெட்டில் சுவடிகளைத் தேர்போல் கட்டி ஆற்றிலே விடுவது முறையென்றும் சில முதியபெண்கள் சொன்னார்கள். நான் அவற்றை அவ்வாறே ஓர் ஆடிப் பதினெட்டாந்தேதி அவற்றை வாய்க்காலில் விட்டு விட்டேன்.

இதைக் கேட்டு, தமிழின் பெருமையைச் சொல்லிய சிலர், அது நெருப்பிலே எரியாது நின்றதென்றும், நீரிலே ஆழாமல் மிதந்ததென்றும் பாராட்டியிருக்கிறார்கள். அதே தமிழ் இன்று நெருப்பில் எரிந்தும், நீரில் மறைந்தும் புறக்கணிக்கப்படுவதை அவர்கள் பாராமலே போய்விட்டார்கள். பார்த்து இரங்குதற்கு நாம் இருக்கிறோம் - எனக் கூறிக் கண்ணீர் விடுகிறார் உ.வே.சா.

மற்றொரு கவிராயரிடத்தே சென்றபோது, அவர் சிலப்பதிகாரம் என்று சொல்லக்கூடாது, அவர் சிறப்பதிகாரம் என்றுதான் கூறவேண்டும் என்று உரைத்ததோடு, அதைக் காட்டுமாறு கேட்டபோது, அவ்வளவு சுலபமாகக் காட்ட முடியுமா? இப்போதெல்லாம் அவற்றைத் தொடலாமோ! சரசுவதி பூசையில்தான் அர்ச்சனை பண்ணிப் பூசை செய்து எடுக்கவேண்டும். என்றும் கூறினாராம். இவ்வாறு பூசை மனப்பாங்கு வளர்ந்து, அறிவுக்குத் தடை விதித்து அர்ச்சனை என்னும் பெயரால் சுவடிகள் அரிக்கப்பட்டு வந்ததை இது காட்டும்.

மற்றொரிடத்தில், ஏட்டுச் சுவடிகளின் (ஓலை தொடுக்கும்) கயிறுகளை எல்லாம் உருவி எடுத்துக் கொண்டு ஒரு கயிற்றில் பல சுவடிகளைக் கட்டியிருந்தார்கள். சுவடிகளைக் காட்டிலும் கயிறுதான் அவர்களுக்குப் பெரிதாகப்பட்டது. கணக்குச் சுருளைகளும் கம்ப இராமாயண ஏடுகளும் கலந்திருந்தன - என்று உ.வே.சா கூறுகிறார்.

இவ்வாறு உயிருக்கு மன்றாடிக் கொண்டிருந்த பழந்தமிழ் ஏடுகளைப் பதிப்பித்து வெளியிடும் விருப்பம் கொண்ட உழைப்பு சிறிதன்று.

ஏடு தேடும் முயற்சியில் நாடெங்கும் உள்ள கவிராயர் வீடெல்லாம் ஏறி இறங்கவேண்டும். வேண்டிய ஏடு கண்டபோது அதை உரியவரிடமிருந்து பெறுவதும் எளிதாக இராது. ஒரு நூலைப் பதிப்பிக்கும் முன் கிடைத்த சுவடியை வேறு பல சுவடிகளோடு ஒப்பு நோக்கிக் காணவேண்டும். அவ்வாறு நெடிய பலப்பல இரவுகள் கண் விழித்திடவும் வேண்டும். ஒப்பு நோக்குமிடத்துப் பாட வேற்றுமை தோன்றின், சரியான பாடத்தைத் தெளிய, உரையும் தெளிய வேண்டும். பழைய உரையுள்ள ஏடெனில் உரையில் ஆளப்பட்டுள்ள எடுத்துக்காட்டுகளை உரிய நூலும் இடமும் காட்டிக் குறிக்க வேண்டும். இவ்வாறு ஒப்பு நோக்கி ஆராய்ந்து மூல பாடம் இதுவெனவும், முறையான உரை இதுவெனவும் முடிவு கட்டிப் பாட வேறுபாடும் குறிப்புத் தந்து அச்சியற்ற முற்படும்போது, அச்சுப்பிழை மலியாதவாறு பரிசீலித்த வண்ணம் இருக்கவேண்டும். அச்சு இயற்றியவுடன் விலைக்கு வாங்கத் தக்காரிடத்தே முன்னமே ஒப்பமும் பெற்றுக் கொள்ள வேண்டும். இவ்வளவு பணியும் இடையூறின்றியே நிறைவேறிடுமா? வரும் இடையூறுகளைத் தாங்கிக் கொள்ள உரமும் வேண்டும். இவ்வாறு ஒவ்வொரு நூலையும் முற்ற முடித்து வெளியிடுதல் அரிய செயலன்றோ?

உ.வே.சா முதன் முதல் பதிப்பித்த இலக்கியம் சீவக சிந்தாமணி. அதைப் பதிப்பிக்க அவர் எடுத்துக் கொண்ட முயற்சியின் அருமையை அவர் எழுதிய இக்குறிப்பால் உணரலாம்.

நன்றி : பெற்றோர் ஆசிரியர் கழகச் செய்தி மடல் - ஏப் 2001